බොරු කියන්න ගිහින් වෙච්ච ඇබැද්දියක්...

මේක සිද්ධ වුණේ ජර්මනියෙ වැන්ගරූ (Wangerooge) කියන දූපතේදි. ඔලිම්පියාඩ් එකේ වැඩ ඉ‍වරවෙලා ලකුණුත් දුන්නට පස්සෙ එක විනෝද චාරිකාවක් තියෙනව ඔලිම්පියාඩයට ආපු කවුරුත් සහභාගී වෙන (අනිත් චාරිකාවලට සාමාන්‍යයෙන් යන්නෙ තරගකරුවන් විතරයි).

ඉතින් ඔන්න අපි කවුරුත් උදේ පාන්දරම ලෑස්ති වුණා. ජර්මනිය ලෝක සිති‍යමේ තියෙන තැන මතක අය දන්නව ඇති ජර්මනියට අයත් මුහුදු තීරය තියෙන්නෙ උතුරට වෙන්න කියල. අපි හිටිය බ්‍රේමන් තිබුණෙ මීට කිලෝමීටර් 130ක් විතර යටින්. ඉතින් ගමනෙ මුල් කොටස බස් එකේ තමයි ගියේ. මේ පැත්ත එච්චර නාගරික නෑ. පොඩි පොඩි ගම්මාන පහුකරගෙන යන්න තියෙන්නෙ.

දැන් ඉතින් වෙරළෙ ඉඳල දූපතට යන්න ඕන මගී බෝට්ටුවකින්(ferry). ඒ ගමනටත් පැය දෙකකට කිට්ටුවෙන්න ගතවෙනව. බෝට්ටුවෙදි හම්බවුණු ට්‍රිනිඩෑඩ් කණ්ඩායමත් එක්ක කාඩ් අතක් ගගහ ගිය නිසා වෙලාව යනව දැනුනෙ නැහැ.
ඔන්න දැන් අපි දූපතට ආව. මෙතන ඉඳල අපිව එක්ක ගියේ පුංචි කෝච්චියකින්.

වැන්ගරූ සංචාරක දිවයිනක්. ගොඩක් සංචාරකයො එන්නෙ මෙහෙ තියෙන මූදු වෙරළට. මෙහෙ වෙරළෙ ලංකාවෙ වගේ රන්වන් වැල්ලක් නැහැ. මඩ පාට වැල්ලක් තියෙන්නෙ. අනික වෙරළක් වුණාට ඉර අව්ව වැටෙන්නෙත් නැහැ. පුදුම හීතලයි. ලංකාවට ඇවිල්ල අව්ව තපින ජර්මන් සංචාරකයන්ට ලංකාවෙ අගේ හොඳට තේරෙනව ඇති.

ලං‍කාවෙන් ගියපු අපිට වැල්ල පාගන එක අළුත් දෙයක් නෙවෙයිනෙ. ඉතින් කස්ටිය කතා කරගෙන ගියා කඩ මණ්ඩිය පැත්තට. මං කියන්න ආපු කතාව ඇත්තටම සිද්ධ වුණේ එතනදි.

අනිත් අය සුවනියර් හොය හොය ඉද්දි මටයි ගම්ලත්ටයි ඕන වුණා ටී ෂර්ට් ගන්න. එනකොට තාත්තට මොනව හරි ගෙනාවෙ නැත්නම් ලොකු අඩුපාඩුවක්නෙ. ඉතින් අපි දෙන්නා වටපිට බලද්දි මෙන්න තියෙනවා ඇඳුම් කඩයක්. දෙන්නම කඩේට ගොඩ වුණා.


ටී ෂර්ට් හොය හොය ගියාට අපිට ඕන විදියෙ ඒව නැහැ වගේ. හරිම අමුතු ඇඳුම් තියෙන්නෙ. ගෑණුන්ගෙ ඇඳුම් වගේ...

ගෑණුන්ගෙ??? එක සැරේටම ගම්ලත්ට තමයි මීටර් වුණෙ මේක මේ ගෑණු ඇඳුම් කඩයක් කියල. මාර නෝන්ඩිය. අපි දෙන්න කවුරුවත් දැක්කෙ නැතෙයි කියල හිතල හෙමිහිට මාරු වෙන්න හදන කොටම ඉස්සරහට ආවනෙ කඩේ අයිතිකාරි! ගෑණිටත් අපිට වෙච්ච වැඩේ ‍තේරිලා වගේ හිනා ගියා. හිනා වෙන ගමන්ම ගත් කටටම ඇහුවෙ නැතෑ "මොකද ladiesල හොයා ගෙනද ආවෙ?" කියල. මාර සීන් එක. ඉතින් අපිත් මොනව කියන්නද කට වහගෙන හිටියා.

අපි හිතුවෙ වැඩේ ඉවරයි කියල. ඒත් ගෑණිත් අතෑරියෙ නෑ. අපෙන් ඇහුව මොන රටෙන්ද ආවෙ කියල. අපිත් එළියට යන ගමන්ම කිව්වා "ඉන්දියාවෙන්" කියල. කිව්වා නෙවෙයි කියවුණා. දැන් මෙයා අපේ පස්සෙන්මයි. ඒ පා‍ර "ඉන්දියාවෙ මොන ටවුන් එකෙන්ද" කියල ඇහුවා. ඒ වෙලාවෙ මොන හේතුවක් හින්ද මගේ කටෙන් "හයිද්‍රබාද්" කියල කියවුණාද කියල තාමත් හිතා ගන්න බෑ. ඊළඟ ප්‍රශ්නය: ඉන්දියාවෙ මොන කොනේද හයිද්‍රබාද් තියෙන්නෙ? බොරුවක් කියන්න කට ගන්න කොටම මේ ගෑණි කියාපි තමනුත් ඉන්දියාවෙ අවුරුදු දෙකක් හිටියයි කියල. මළ කෙළියයි. දැන් බොරුවක් කියන්නත් බෑ.

"හයිද්‍රබාද්වල ඉපදුණාට අපි දිල්ලියෙ ඉන්නෙ"
"මමත් දිල්ලියෙ තමයි හිටියෙ. දිල්ලියෙ කොයි හරියෙද?"
"ටවුන් එකේම නෙවෙයි. ටිකක් එහාට වෙන්න"
"දිල්ලියෙ අර අහවල් නම තියෙන ෆැමිලි එක අඳුරනවද?" මොකක්ද පවුලක නමකුත් කිව්වා දැන් මතක නෑ.
"නම නම් අහල තියෙනවා. හරියටම කවුද කියන්න දන්නෙ නෑ"
"දැන නොගන්න විදියක් නෑ. අර අහවල් ෆැක්ටරිය අයිති ඒ ගොල්ලන්ටනෙ!"

මදැයි. එක බොරුවක් කිව්වම බොරු සීයක් කියන්න වෙනව කියන්නෙ ඕක තමයි. කොහොම හරි අපිට ලේසියෙන් ගැලවෙන්න හම්බ වුණේ නැහැ. අපිව gents wear shop එකකටත් එක්ක ගිහිල්ල ටී ෂර්ට් තියෙන තැනත් පෙන්නල ඒ කඩේ අයිතිකාරයටත් ජර්මන්වලින් මොනවදෝ කිව්වා. නියම රැග් එක! අපි දෙන්නත් ගෑණි අහක බලාගන්නකන් ඉඳල හෙමිහිට ෂේප් වුණා. එදා දවසෙ ආයිත් ඒ කඩේ පැත්ත පළාතෙ ගියෙ නැහැ.

මේ කතාවෙන් ගන්න පුළුවන් ආදර්ශ ගොඩක් තියෙනවා. නොදන්නා කඩේකට යන්න කලින් ටිකක් එළියෙන් විපරම් කරල බලල ඇතුල් වෙන්න. එක බොරුවක් කිව්වොත් ඒක වහගන්න තව බොරු සීයක්වත් කියන්න වෙන බව හොඳට මතක ති‍යාගන්න. ‍බොරුවක් කියනකොට වුණත් කටට එන එන දේ කියන්න එපා. හොඳට හිතල බලල කියන්න. අනුන් පාවල දෙන්න ගියාම වෙන්නෙ තමන්ම වලේ වැටෙන එක. මේව අපි කාටත් හොඳ පාඩම්.